TOEN
Ik werd 50 in 2018. Een leerkracht in het laatste kwart van zijn loopbaan, dus met een behoorlijke wedde. De kinderen het huis uit, dus behoorlijk wat vrije tijd. Plus de volgende bedenking: ‘De maatschappij heeft mij de afgelopen 50 jaar al zoveel gegeven. Misschien wordt het eens tijd om iets terug te doen’. Ik koos voor vrijwilligerswerk, terwijl de politiek knaagde.
Toen stond Johan De Ryck aan mijn deur om te vertellen over een van zijn projecten … and the rest is history.
Ik stapte in De Coöperatie als overtuigde witte, dus zonder partijbinding. Een paar maanden later volgde de gemeenteraadsverkiezingen. De Coöperatie kwam in de meerderheid terecht, Dirk Rasschaert werd schepen en niet veel later werd ik voorzitter van onze beweging.
Twee zaken werden mij snel duidelijk in de lokale politiek.
- Met gezond verstand alleen kom je er niet.
- Zonder steun van bovenaf, is lokale politiek een heksentoer.
Gezond verstand en wat vermogen tot plannen zijn nuttige eigenschappen in de politiek, maar om een toekomstproject voor Lede, Vlaanderen, België, … uit te tekenen heb je een ideologie nodig. Ik verdiepte mij in verschillende stromingen, en vond mijn plek binnen het links-liberalisme, een stroming die op nationaal vlak uit de politiek verdween in 2009 toen de Sociaal-liberale Partij (SLP) van Geert Lambert opging in Groen!
Het links-liberalisme is – samengevat – een stroming, waarbij de mensen de vrijheid hebben, om hun eigen keuzes te maken en hun eigen initiatieven te ontwikkelen, maar waarbij de overheid een zeer belangrijke taak heeft, om alle mensen gelijke kansen op vrijheid en initiatief te geven. Je kunt er meer over lezen op mijn website.
Politiek gaat over samen werken. Samenwerken binnen je partij of beweging en samenwerken met andere partijen. Samenwerken met je leden en militanten en met de politieke structuren boven je.
Wij hebben als Coöperatie contact opgenomen met verschillende nationale partijen, maar kregen weinig gehoor. Logisch. De meeste van die partijen hebben in Lede een eigen vertegenwoordiging en staan niet te springen om de ‘concurrentie’ te ondersteunen. Uitzondering hierop vormde SP.A/Vooruit. Ook niet onlogisch. Vooruit Lede maakt immers integraal deel uit van De Coöperatie.
De samenwerking en ondersteuning groeide, zonder dat iemand van Vooruit ooit moeilijk deed over onze veelkleurigheid. En ook dat is weer logisch. SP.A werd Vooruit, de partij werd een beweging, juist omdat dat besef van de noodzaak van samen werken ook daar zo aanwezig is.
NU
Ik werd 55 in 2023. Nog steeds een fijne en goedbetaalde job, de kinderen nog steeds het huis uit. 55 jaar levenservaring en 5 jaar politieke ervaring rijk. En toen kwam die telefoon. ‘Jan wil jij bij de nationale verkiezingen op 9 juni 2024 op een nationale lijst van Vooruit staan?’ Mijn antwoord was kort en zonder twijfel: ‘Ja’. Was dat antwoord impulsief? Neen. Als schooldirecteur vroeger, en als partijvoorzitter nu, is het mijn taak om vooruit te denken. Dat deed ik dus eerder ook over deze vraag.
In een Vlaanderen dat gebukt gaat onder de strijd ‘rechts, rechtser, rechtst’ is iedere progressieve stem, iedere progressieve bijdrage, van belang, en dan liefst door samen te werken. Ik geloof heilig in progressieve frontvorming, het bundelen van krachten aan de linkerkant van de politieke kaart. En dus is dit engagement voor Vooruit voor mij een logische stap.
Bovendien: wat zijn de pijlers waar Vooruit nu op inzet? Werkbaar werk met een rechtvaardige verloning, de strijd voor het behoud van de zorgzaamheid die onze gezondheidszorg kenmerkt én aandacht voor het onderwijs en onze jeugd. Mijn band met deze drie onderwerpen is groot.
Onderwijs en onze jeugd
Ik werd 17 in 1985 en vertelde mijn ouders dat ik wilde studeren voor gitarist. Natuurlijk fronsten zij de wenkbrauwen, maar ze gaven mij de vrijheid om mijn eigen keuze te maken en mijn eigen initiatief te ontwikkelen. En wat even belangrijk is: wij leven in een land waar dit mogelijk is. Jongeren kunnen nog steeds hun eigen keuzes maken in het onderwijs. Het onderwijs is ook goedkoper dan in veel ons omringende landen.
Maar vooral: wij vinden het als maatschappij belangrijk dat die keuzevrijheid er is, dat jongeren zich ontwikkelen binnen een studie die hen interesseert, ook als die niet direct economisch relevant is, ook als het niet direct ‘nuttig’ is voor onze samenleving.
Maar die vrijheid en de kwaliteit van ons onderwijs staan onder druk. In onderzoeken van de OESO gaan wij stelselmatig achteruit. Hervormingen in het onderwijs zijn vaak niet meer dan een mooi verpakte besparingsoperatie. Leerlingen zitten te vaak in de studie omdat, er geen leerkrachten zijn. Sommigen zitten ongeconcentreerd in de klas, omdat hun brooddoos leeg is, of ze zitten thuis, omdat ze geen geld hebben voor maandverband.
En dan is het belangrijk dat Vooruit opstaat en de verdediging van de jeugd en het onderwijs op zich neemt. Hoe beter wij al onze jeugd omkaderen en hoe meer wij de jongeren op een zorgzame manier ondersteunen, hoe minder zij ons nodig hebben, eens ze volwassen zijn.
Werkbaar werk met een rechtvaardige verloning
Ik werd 21 in 1989. Ik studeerde nog, maar begon deeltijds te werken als leerkracht gitaar in het DKO, het deeltijds kunstonderwijs. De afgelopen 35 jaar werd mijn wedde maandelijks betaald uit de pot met belastinggeld, en ik kreeg de kans om mijn leerlingen muziek te leren. Noten, klanken, ritmes, … . Maar bij een muziekopleiding komt zoveel meer kijken: karaktervorming, samenwerken, doorzettingsvermogen, omgaan met tegenslagen, keuzes leren maken, zin voor nuance, zin voor een nieuwe taal, … . Ik ben zeer blij dat ik in een maatschappij leef, die hierin wil investeren. Die mij goed betaalt voor een job die ik graag doe. Voor een job die ik maatschappelijk belangrijk vind, zonder dat mijn job direct economisch relevant is. Een job die door velen niet als ‘nuttig voor de samenleving’ wordt aanzien.
En dan is het belangrijk dat Vooruit opstaat en de verdediging van werkbaar werk voor een rechtvaardige verloning voor iedereen op zich neemt. Ik voel mij goed omdat ik een job kan doen die ik belangrijk vind, die ik graag doe, en omdat ik mijn facturen kan betalen. Ik voel mij goed omdat ik in het juiste gezin en in de juiste omstandigheden ben opgegroeid, om dit te kunnen doen. Het is de taak van de overheid om álle inwoners te ondersteunen, ook en vooral diegenen die in moeilijker omstandigheden zijn opgegroeid. Ook zij hebben recht op werkbaar werk voor een rechtvaardige verloning.
Onze gezondheidszorg
Ik werd 45 in 2013, toen ik te weten kwam dat iemand in mijn directe omgeving een aangeboren ziekte heeft. PID (primaire immuundeficiëntie), een afweersysteem dat niet deugd. Die diagnose was de afsluiting van een zoektocht vol onzekerheden die een paar jaren duurde. Maar de rode draad tijdens die zoektocht was een bewondering voor de zorgzaamheid van onze gezondheidszorg. Ik heb familie en vrienden over de hele wereld, maar ik heb nog niemand gehoord, die de plaatselijke gezondheidszorg met de onze kan vergelijken. De persoon over wie ik het heb zal niet genezen, maar haar toestand is stabiel en zij kan een vrij normaal leven leiden. Dankzij onze gezondheidszorg, de mensen die er werken, de medicatie die beschikbaar is, en de betaalbaarheid. Zonder onze gezondheidszorg zouden de mensen in haar omgeving een tweede job moeten zoeken, enkel en alleen om de medicatie te betalen.
En dan is het belangrijk dat Vooruit opstaat en de verdediging van onze gezondheidszorg op zich neemt. Ook onze gezondheidszorg staat onder druk omwille van economische motieven. Willen wij dat de overheid op gezondheidsvlak keuzes zal moeten maken, enkel omwille van economische redenen? Willen wij dat wij persoonlijk over ingrepen of medicatie moeten beslissen op basis van de inhoud van onze portemonnee? Of vinden wij dat wij als maatschappij moeten blijven investeren in een zorgzame gezondheidszorg die ons allemaal beschermt.
rechts, rechtser, rechtst
Ik schreef het al hierboven: Vlaanderen gaat gebukt onder een strijd ‘rechts, rechtser, rechtst’. Ik ben links én ik ben leerkracht. En mijnheer Van Grieken heeft plechtig beloofd om mij in 2024 de rekening te presenteren ‘voor al de onzin die ik te pas en te onpas in mijn lessen zou proberen te verwerken’. En het gaat niet alleen over mij. Velen zullen de rekening gepresenteerd krijgen, als het over werkbaar werk voor een rechtvaardig loon gaat, over onderwijs of over een zorgzame gezondheidszorg.
DE TOEKOMST
Op 9 juni sta ik op de Vlaamse lijst van Vooruit. Het is een kleine stap voor de mensheid, en eigenlijk ook voor een links-liberaal. Een stap die ik vol overtuiging en vol goesting zet. Ik hoop dat ik in de komende maanden veel nieuwe mensen zal leren kennen, dat ik met hen kan samen werken aan een zorgzame en rechtvaardige samenleving, en dat mijn creatieve inbreng een radertje mag zijn in een geölied geheel.
Het is 2024. Ik word dit jaar 56.
Het is Vooruit.
Of het is achteruit.
Ik heb gekozen.
PS: ondertussen is bekend dat ik op 9 juni 9e opvolger zal zijn op de Vlaamse lijst. Dat is alvast makkelijk te onthouden.
En het biedt vooruitzichten. Indien Vooruit in de meerderheid komt op Vlaams niveau, indien we 9 ministers leveren, indien al die ministers uit Oost-Vlaanderen komen én indien al die ministers op onze Vlaamse lijst staan, dan maak ik een reële kans om naar het Vlaams parlement te gaan;-)
Waarom ik toch enorm naar die rol uitkijk, zie je hier.
